خطاب هجدهم

برای آدمی مناسب است که لباسی غیر مندرس ، بی چرک و محترمانه به تن کند و همچنین آن جامه اش را بدون آلودگی و کثافت ، به صورت  پاکیزه بپوشد . لیکن اضافه از وسع خود پوشیدن یا اگر حتی لباسش زیادی نباشد ، جهت دلخوشی ، وارونه پوشیدن ، عمل خودنمایانه است.
خودنما دو گونه رفتار دارد : یکی بزحمت افتادن در تغییر ظاهر و قیافه اش ، ریش و سبیلش ، اندامش ، حرکات و سکناتش چنانکه آرنجش را بلند کرده و چنگ در هوا زند. یکی دیگر اینکه اسب و جامه اش را " پلو خوری " خوانده ، به خیال این باشد که به اعتبارشان جوانمردی گرامی و پسندیده نامیده شده و نزد کسان فاضل قابل اعتنا گشته و دل همگنانش را بسوزاند و افراد مادونش را وادار سازد که بگویند : " دریغ ای دنیا ! آنکه بر مرکبی چون اسب او نشسته و جامه ای چنان فاخر پوشیده است ، چه آرمانی دارد !؟ ".
اینها همه مسخرگی و حماقت است . به اینها آدم هیچ نیندیشد که اگر باری به این خیال افتد ، دوباره آدم شدنش امری سخت خواهد بود . تعبیر خودنما را بلحاظ بیزاری از چنین ناکط مغرور و متکبر بکار می برم .  در اصل آدمیزاد از  آدمیزاد با چیز هایی بنام خرد ، دانش ، عار و منش پیشی می گیرد.ادعای اینکه با چیز های دیگری پیشی گرفته ام تماما حماقت است.